Melkgift

Robelco, hoofdsponsor van Art on Cows, beheert als vastgoedmakelaar Tour & Taxis. Graag wil de directie van dit bedrijf deelnemen aan het culturele leven van deze stad. Maar waarom doen zij dat - als beheerders van Belgiës grootste vastgoedbedrijf Cofinimmo - alleen dààr waar winkels zijn, of toeristische attracties? De kleine Molenbeekse straten staan op die manier natuurlijk nooit op de Brusselse kaart. Het hele koeproject bevindt zich op het administratieve grondgebied van Brussel en tekent de administratieve grenzen van de stad. Of toch niet helemaal? Geen koe valt te bespeuren op het Schumanplein noch in de Europese wijk. Niet alle Brusselaars worden, volgens het gelijkheidsprincipe, een zelfde koe in de maag gesplitst. Koeien fietsen niet naar de slachthuizen van Anderlecht.

Maar waarom de fietsersvereniging Pro-velo een voorgedrukt stadsplan van een autoconstructeur gebruikt om de mensen wegwijs te maken doorheen het parcours, is één van de vele raadseltjes die deze stad blijft herbergen. De 15 sociale vzw’s die aan het project deelnemen krijgen geen plek in het centrum. Weer een ongelijke behandeling. Als troost kunnen drie uitverkoren caritatieve instellingen, waarvan twee uit de overgestigmatiseerde probleemwijk de Marollen, één derde opstrijken van wat de openbare verkoop zal opleveren. De overige gelden van deze VIP-actie voor het goede doel gaan naar de vredelievende patroonheiligen en organisatoren. Tijd om te loeien. Deelnemende kunstenaars werden onderverdeeld in twee categorieën : betaald of niet betaald. Het gelijkheidsbeginsel geldt ook al niet in de interne keuken van projecten die bij daglicht democratisch en participatief zijn. Wanneer, enkele weken na de start van het project, Art on Cows een oproep lanceert voor meer bewakers in dit nieuw stedelijk werkveld, gaat het echter helemaal mis. De vrolijke inkleuring, de toffe plekken in de stad, het sympathieke aan die plastieken beesten ging gelijk gepaard met bruine uniformen. En extra privé-bewakingsdiensten worden, naar eigen zeggen, gratis ingehuurd. Art on Cows stelt het stadsbestuur voor om, in ruil voor vijftien koeien, meer politiemensen in te schakelen. Vrolijke boel bij die intussen toch wel zéér uniforme standbeeldjes. Onder het motto Populaire Kunst (!) worden burgers aangemaand les Galeries de la Reine, de Place Stéphanie en l'Avenue Louise mee te helpen beveiligen. Maar aan jou wordt helemaal niets voorgesteld, je regeert alleen maar over jezelf, en niet over de stad. Waarom kocht de Belgische Regering voor de verjaardag van Koning Alberts ambtstermijn het speelgoedje van makelaars in vastgoed? Misschien werpt de deal om de Federale Politie te huisvesten in de IBM-toren meer licht op de zaak. Robelco-Cofinimmo, hoofdsponsor van de koeienparade, zat immers mee aan de onderhandelingstafel. Na ondertekening van het akkoord werd wellicht nog wat nagepraat over koetjes en kalfjes. Zo van: "Wat zullen we voor de koning kopen?" Tijdens de euforische after-party kwam dan spontaan het antwoord los: een vestimentair onregelmatige koe, powered by Robelco! Ambiance en doe ze nog es vol.

Maar roept die kopie van een kopie dan driemaal koetjeboe voor een creatief en solidair België? En werd bij die koe ook zo'n levensgroot mannetje in bruin uniform geschonken? Om wie dan te bewaken? De Ecuadoraanse gemeenschap in Sint Gillis? Vacherbeidjan? Arme beestjes vlogen in brand, gingen zelf aan de haal en, oh ramp, bijna alle plaatjes met de namen van de sponsors (lees patroons) verdwenen in één nacht. Een onbekende liefhebber/ster van mooie plaatjes ging deze lege plekken in de stad fotograferen. Wij laten u dan ook graag meegenieten van de tocht en publiceren een poster. Dit is één van de weinige artistieke projecten die pertinent de vraag stelt naar de vermeende reclameleegte waarmee Art on Cows ons nu al twee maanden platslaat. Brussel heeft eindelijk bijna alles om een gewone stal, pardon stad, te zijn: prikkelbare koeien, een zomers strand, la nuit blanche, la journée du voisin... Stuk voor stuk uniforme projecten die bijna in elke Europese grootstad doorgaan. Keihard gepromoot. Verkocht door gladde adders en ondersteund door stedelijke notabelen op zoek naar een beter imago voor henzelf, en voor de stad een beetje. Eigenlijk is deze stad een etalage aan het worden, om niet te zeggen een onoverzichtelijk etablissement van een beetje kunst, verlichte immobiliënbeheerders, klantgerichte politici, reclamelui en onweerstaanbaar vriendelijke veiligheidsagenten. In de handen van kuipers, metselaars en participatieve politiespecialisten. Puike deal en goede koop: wie hier éénmaal niet voor te vinden is, is ertegen. Küh Muss Sein.

Kranten die zelf een koe aankochten a rato van 4250 Euro willen hun investering niet kritisch benaderd zien en leggen de rode loper uit voor een nieuwe lichting technologen die alle deals moeten bestendigen: Le Soir toverde op 26 juni 2003 een vloeibare hard edge socioloog tevoorschijn... gespecialiseerd in sociale controle. Overwonnen door tonnen cow-boy geweld, niet ingaand op de sécuritaire dialoog die Art on Cows blijft herhalen omtrent dit import-project, reageerden de indianen uit de culturele sector niet. Dood, of te oud. Of teveel bezig met het voederen van krokodillen. Deze krant wil een forum zijn voor wat de de media niet aanraakt. Een inweiding in de maatschappelijke debatten die op tijd en stond gevoe(r)d kunnen worden, als de condities daarvoor tenminste geschapen worden. Deze krant is een toevallige accumulatie, een open source van kennis voor de algehele solidariteit van het intellect.

Veel (v)leesplezier.
Fart on Co’s